صنایع دستی - مینا کاری

از هنرهاي دستي ايرانيان در ادوار گذشته و روزگاران دور تزئين و كنده كاري روي فلزات است. از جمله موارد فلزكاري مي توان از ترصيع نام برد كه به معناي نشاندن و جا دادن قطعات كوچك فلزهاي مختلف روي سطح فلزي از جنس ديگر و ايجاد تناسب ميان قطعات است.
بررسي هائي كه در مورد ميناكاري به عمل آمده بيانگر اين مطلب است كه ميناكاري نيز مانند بسياري از هنرهاي ديگر براي اولين بار در ايران بوجود آمده و سپس به ساير كشورها راه يافته است.

در زمان صفويه ميناكاري نيز همچون ساير هنرها ترقّي بسيار كرد و شهر اصفهان به يكي از مراكز عمده اين هنر تبديل شد. هنوز نيز اين شهر تنها مركز اين هنر محسوب مي شود.

هنر ميناكاري شامل فعل و انفعالات پيچيده اي است كه به هم مربوط مي شوند.
در عصر صفويان از نقش هاي اسليمي و گل استفاده بسيار شد و رنگ قرمز در ميناكاري مصرف بيشتري پيدا كرد.

در قديم رنگ هائي كه در صنعت ميناسازي مورد استفاده قرار مي گرفتند مانند رنگهاي قلمكار گياهي يا معدني بودند اما در حال حاضر براي نقاشي ظروف و ساير اشياء مينائي از رنگ هاي شيميائي استفاده مي شود. ميناكاران براي تهيه رنگ قرمز از طلا، رنگ سبز از مس و رنگ زرد از گل ماشي استفاده مي كنند.
بيشتر اشيائي كه هم اكنون ميناسازان به خريداران و علاقمندان اين هنر عرضه مي كنند عبارتند از : گوشواره، گردنبند، انگشتر، سينه ريز، جعبه هاي كوچك و بزرگ آرايش،‌ قوطي سيگار، سرويس چايخوري و شربت خوري،‌ جامهاي ميناكاري،‌ بشقاب،‌ گلدان، قابهاي عكس، پيپ، گلاب پاش، جاروچهل چراغ، درها و پنجره هائي كه براي مقابر ائمه در كربلا و نجف و سامره و مشهد و قم و ساير اماكن متبركه ساخته شده اند.

در حال حاضر ميناكاري كار هنرمندان اصفهاني طرفداران و خريداران بسياري دارد و اين رشته هنري از طرف سازمانهاي ذيربط همچون سازمان صنايع دستي مورد حمايت قرار مي گيرند.