مفاخر اصفهان - حكيم شفايي
شفائی پزشک مخصوص و ندیم شاه عباس اول بوده و نزد شاه و درباریان و سایر طبقات بسیار محترم بوده است
اشعار حکیم شفائی بسیار لطیف و ظریف و بعضی از ابیاتش در میان مردم ضرب المثل شده است
دیدی که خون ناحق پروانه شمع را چندان امن نداد که شب را سحر کند
به غلط هم نرود بر سر مجنون، لیلی عاشق این بخت ندارد سخنی ساخته اند
وی از جوانی بسیار شوخ طبع و خوش گفتار بود و در شعر بیشتر به هجو و هزل علاقه داشت. هیچ کس نبود که از تیغ زبان او زخمی برنداشته باشد. وی در قصیده سرایی بیشتر شیوه خاقانی و در غزل روش بابا فغانی را پیروی میکرد. وی گذشته از دیوان غزلیات و قصایدش که ابیات آن را تا 20 هزار بیت ذکر کرده اند مثنویهائی دارد موسوم به مهر و محبت، دیده بیدار و نمکدان حقیقت.
شفائی سرانجام در سال 1037 هجری ق در اصفهان در گذشت.